Koersen tussen kamelen
Geen wc-papier maar een waterslang op de toiletten. Daar moet je net bij wielrenners mee aankomen. Thorsten Wilhelms en zijn Coast-teamgenoten hadden het niet meer van het lachen. Wilhelms beschrijft het in zijn dagboek over ‘Qatar.’ Tussen het schrijven door had hij nog tijd om de allereerste wielerronde van dat land te winnen ook.
Een bijzondere aanwinst op de internationale kalender en ook een blijvertje, de Ronde van Qatar. Geld zat daar in de oliestaat aan de Perzische Golf. Qatar is één van de rijkste landen ter wereld, met emir Hamad bin Khalifa al-Thani aan het hoofd. Sinds hij zijn vader in 1995 middels een paleiscoup aan de kant schoof is emir Hamad de absolute alleenheerser. Sindsdien neemt ook de kritiek van mensenrechtenorganisaties op het land iets af. Emir Hamad probeert wat meer aansluiting te krijgen bij de rest van de wereld en doet zijn best voor een goede beoordeling. In dat streven past de organisatie van de Aziatische Spelen in 2006, en als voorbereiding daarop is de Ronde van Qatar een aardige test.
De emir, die in tegenstelling tot zijn landgenoten een tikkeltje verstand van fietsen schijnt te hebben, wist nog wel een naam van een goede coureur. Eddy Merckx. Dus werd Merckx gevraagd mee te helpen met de organisatie. Merckx legde weer contact met de Societé du Tour de France, die de ronde verder regelde. Zo kon het zijn dat er van 21 tot en met 25 januari vijf etappes werden verreden over lange rechte wegen door het zand, met steeds de finish in de hoofdstad Doha. Het werd een ronde van folklore maar ook van hard fietsen.
Folklore
Niks weten ze van wielrennen in Qatar. De nationale bond die niet bestond is in een dag opgericht. Sjeik Khaleid al-Thani, neef van de emir, werd tot voorzitter gebombardeerd. De vice-voorzitter kreeg een grote teleurstelling te verwerken toen hij hoorde dat Eddy Merckx zelf niet meefietste. Later snapte de man het wel weer.
Toch hebben de renners niet te klagen. Het Sheraton Hotel waarin ze verbleven is het mooiste van de stad, de wegen zijn best, het weer is lekker en het prijzengeld van 106.810 euro is niet misselijk voor een veredelde trainingsronde. Alleen die kamelen. Lastige beesten. Soms steken ze met zijn allen over, en dan ligt de koers wat stil. Maar de reglementen voorzien daarin. Een troep kamelen staat gelijk aan een gesloten spoorwegovergang.
Ook lastig was voor sommige renners de start van de derde etappe. Die vond plaats in het Camelodrome, het strijdperk van de kamelenraces waar ze in Qatar weer wél heel veel verstand van hebben. Voor fotografen was dit de ideale gelegenheid om een Johan Museeuw, een Laurent Jalabert en een Thorsten Wilhelms een kameel op te praten voor een rare plaat. De renners werkten mee, al ging Wilhelms net verkeerd zitten. Hij stapte op vóór de bult. Je moet het even weten, maar kamelen houden daar niet van. Het beest van Thorsten boog naar de grond, de renner maakte een flinke smak en stapte vervolgens met zijn schoentjes in de kamelenpoep. Dat is toch lastig spul, zo tussen je klikpedaalplaatjes.
Koers
Maar tussen alle exotica door moest er ook nog gefietst worden. Lang waren de etappes niet, variërend van 117 tot 179 kilometer. Veel klimwerk zat er evenmin in. Qatar is twee keer zo klein als Nederland en vrijwel net zo plat. Lange rechte wegen doorklieven de zanderige binnenlanden. ,,We hebben vandaag geloof ik in honderd kilometer twee bochten gehad’’, monkelde Bart Voskamp na een etappe. ,,En met wind tegen moeten we stof happen.’’
Het peloton stoof elke dag met behoorlijke snelheden op doel Doha af. In de derde etappe werd er het eerste uur zelfs 57 kilometer afgelegd. Elke dag waren er wel ontsnappingen, waarbij Rudy Kemna en Jan van Velzen al eens betrokken waren – maar de Ronde van Qatar zal de boeken ingaan als een pracht van een sprintfestijn. De etappes gingen naar Ivan Quaranta (Alexia), Damien Nazon (Bonjour), Alberto Loddo (Lampre Daikin) en Thorsten Wilhelms (Team Coast). Wilhelms is samen met de Braziliaan het nieuwe gezicht dat in deze koers naar voren kwam. Zes jaar lang fietste de Hannoveriaan niet, omdat hij het tankstation van zijn overleden vader had overgenomen. Totdat hij het toch weer eens ging proberen. Dat was in 1999. Het peloton lachte om zijn overgewicht en witte benen. ,,Wacht maar tot die benen weer bruin zijn’’, antwoordde Wilhelms.
Pagliarini, een in Brazillië geboren nazaat van Italiaanse emigranten, droeg de leiderstrui van de Ronde van Qatar. Zonder etappe te winnen kreeg hij dit gouden habijt in handen door seconden te sprokkelen in de tussensprints.
De toppers in het peloton hielden zich relatief rustig en genoten. Jan Ullrich lijkt dit jaar vroeger en beter in vorm te zijn dan alle vorige winters. Ontspannen reed hij zijn ritten en met een brede lach ging hij op de foto met een valk. Laurent Jalabert greep de Ronde van Qatar aan om bekend te maken dat hij er in 2003 toch nog maar een koersjaartje aan vastplakt. En misschien wel het mooiste nieuws: het gaat uitstekend met Frank Vandenbroucke. In de razende derde etappe eindigde hij in de eerste groep en VdB deed zijn werk voor de ploeg naar behoren. Het komt er weer aan! Johan Museeuw heeft er in ieder geval alle vertrouwen in.
Minder vertrouwen had Museeuw kennelijk in het vervoer van de fietsen te Qatar. De karretjes werden desgewenst door de organisatie per vrachtwagen van Doha naar de startplaatsen gereden. Museeuw had daar een fietser voor ingehuurd. Een man die op zijn gemak zijn benen nog wat wilde strekken en wel tijd had voor een ritje van steeds een kilometer of dertig, veertig. In zijn eentje reed de man door de woestijn. Hij heette Merckx, Eddy.
(Het dagboek van Thorsten Wilhelms is te vinden op www.Radsport-News.com)